Cees den haan vertelt aan Edwin Barentsen
Ik ben in afwachting van de thuiszorg vlak voor het avondeten en de telefoon gaat. Ik neem op en de man stelt zich in goed Nederlands voor als een medewerker van “de Bank”. Hij maakt mij duidelijk dat de betaalpas vervangen moet worden. Hij vertelt dat er straks een andere medewerker komt om de oude pas om te wisselen voor een nieuwe. De oude pas zal de medewerker dan doorknippen, zodat deze niet meer te gebruiken is. Ik vroeg hem naar de reden van de nieuwe pas en van elke bank hij is, maar daar draaide hij wat omheen. Ik rook onraad en zei dat hij zo even moest terugbellen en legde neer.
In de tussentijd belde ik 112 met een andere telefoon, legde de politie het voorval uit en vroeg wat ik moest doen. De politie bleef aan de lijn en ondertussen belde de man van de bank terug. Hij wilde het nummer van mijn pas en de pincode. Ik hield hem aan het lijntje en legde weer neer. De deurbel ging voor de thuiszorg, ik kreeg mijn oogdruppels en de thuiszorg vertrok.
Ik denk dat de man van de bank mij wel 10x heeft gebeld om mijn gegevens te ontfrutselen. Toen ging de deurbel weer en stond er een jongeman voor de deur. Ik deed open en hij vroeg meteen naar de bankpas en de pincode. Tja, ik moest hem helaas teleurstellen (zo hield ik hem aan het lijntje), want ik zei dat mijn zoon de pas had meegenomen, maar hem straks weer terug zou komen brengen. De man vertrok, maar zou later terugkomen.
Daarmee was de kwestie opgelost, want later kwam de politie aan de deur en vertelde dat ze drie man hadden ingerekend, dankzij mijn alerte optreden. Je moet dan ook allerlei papieren samen met de politie invullen. Dan ga je ook pas goed beseffen wat er allemaal had kunnen gebeuren. Dan sta je trillend op je benen en dat gaat je niet in je koude kleren zitten. Ik heb een tijdje slecht geslapen, maar nu gaat het wel weer.
Heel leuk was de penning die ik van de politie heb mogen ontvangen en de burgemeester die mij met een bezoekje vereerde. Dan ben ik best wel trots op wat ik gedaan heb.